Park Narodowy Gargano oferuje odwiedzającym możliwość przeżycia doświadczenia, które skłania do refleksji nad niesamowitym pięknem przyrody i skutkami jej siły: odkrywania lejów krasowych, jaskiń, kanionów, lasów i wybrzeży, gdzie wciąż można oddychać autentyczną atmosferą, prawdziwa i dzika, pełna oddania dzięki sanktuarom, starożytnym i współczesnym, skrzyżowaniu kultów i kultur.
Oto wybór miejsc, których nie można przegapić, zamkniętych w bodźce Włoch
Grota San Michele (strona UNESCO)
Sanktuarium San Michele Arcangelo na Monte Sant'Angelo od 2011 roku znajduje się na liście dziedzictwa UNESCO.
Tutaj kult San Michele jest bardzo stary i jest związany z trzema objawieniami (a następnie czwartym, które miało miejsce wiele wieków później) Archanioła Michała między końcem V a początkiem VI wieku.
Wiele budynków sakralnych było poświęconych San Michele, ale pierwsze sanktuarium zostało zbudowane w 493 roku w jaskini, w której miało miejsce pierwsze objawienie. Sanktuarium bardzo różniło się od tego, co jawi się nam dzisiaj: Bazylika była przez stulecia przedmiotem masowych prac remontowych i rozbudowy, które upiększały i nadały jej strukturę bardziej funkcjonalną.
Bazylika jest zwykle nazywana „Bazyliką Niebiańską”, ponieważ została poświęcona przez samego Archanioła, a nie przez ludzi, jak to zwykle bywa.
Św. Michał był czczony jako uzdrowiciel chorób i jako ten, który stawia dusze zmarłych na tronie Bożym. Na przestrzeni wieków wielu pielgrzymów udawało się do tego starożytnego miejsca kultu, aby pić cudowną wodę, która kapała ze skał jaskini i która leczyła wszelkiego rodzaju zło.
Kościół oficjalnym dekretem przyznał przywilej „anielskiego przebaczenia”. W rzeczywistości jest to jedyne miejsce na świecie, gdzie odbywa się wieczne odkupienie grzechów.
Opactwo Santa Maria di Pulsano i jaskinie pustelników
Opactwo zostało zbudowane w 591 roku, a po pierwszej osadzie mnichów w VI wieku pierwotny klasztor eremowy został zniszczony przez najazdy Saracenów.
Na początku XII wieku to San Giovanni da Matera podniosło to opactwo z porzucenia. Wybrał to miejsce właśnie dlatego, że „kobieta, bardzo godna czci za aspekt pogodnej pobożności, wskazała ręką, gdzie ma iść, aby zbudować kościół”.
Oprócz opactwa istnieją 24 pustelnie połączone ze sobą wąskimi uliczkami i stromymi ścieżkami, których dostęp jest ukryty przez morfologię terenu. Pustelnicy musieli używać lin lub drabin, aby dostać się do eremów.
Kompleks klasztorny został definitywnie opuszczony w 1969 roku, w którym rozpoczął się proces degradacji opactwa. Ale od 1990 roku, dzięki pracy wolontariuszy i mnichów, opactwo odradza się ponownie.
Klify i stosy wybrzeża Gargano
Płynąc wzdłuż wybrzeża Gargano, w szczególności odcinka biegnącego od Mattinata do Vieste, można podziwiać wspaniałe stosy i spektakularne klify i stosy aż do monolitu Pizzomunno w pobliżu Vieste.
Szczególnie interesujące są zatoki Vignanotica i Zagare.
Zatoka Vignanotica w Mattinata to plaża o nieopisanym pięknie. Złożony z piasku, żwiru i kamyków zdominowany jest przez czarujące stosy białego wapienia z widokiem na morze.
Baia delle Zagare, znana również jako zatoka Mergoli, składa się ze spektakularnych białych żwirowych plaż zwieńczonych dwoma stosami utworzonymi przez tysiące lat erozji, aby uzyskać niesamowity kształt dzisiejszego dnia. Większy z dwóch stosów nazywa się Arco di Diomede lub Arco Magico, ponieważ woda i wiatr ukształtowały go w kształcie idealnego łuku.
Obie są więc wspaniałymi zatoczkami położonymi wzdłuż wschodniego wybrzeża Gargano.
Z drugiej strony Klify i Faraglioni są skałami wychodzącymi, charakteryzującymi się rozległymi warstwami wapienia i krzemionki, które są różnie zdeformowane, wyznaczone przez nieodkształcone warstwy.
Struktury te są nazywane przez geologów osuwiskami i powstały w wyniku osuwisk ziemi podmorskich z bardzo dawnych czasów podczas procesów sedymentacyjnych. Te skały, które powstały w dolnej kredzie, należą do formacji majoliki i wyłaniają się szeroko wzdłuż całego wschodniego krańca Gargano.
Istotne znaczenie ma Faraglione del Pizzomunno, imponujący monolit z wapienia o wysokości 25 metrów, znajdujący się na początku plaży zamku w Vieste, na południe od miasta.
Powstanie Pizzomunno i podobnych konstrukcji jest spowodowane morzem, które działając na słabe punkty skały, wykopuje wnęki w klifie.
CZYTAJ także: najpiękniejsze plaże Gargano
Nekropolia La Salata
Nekropolia La Salata to najważniejszy kompleks cmentarzy na Gargano z czasów wczesnego chrześcijaństwa. Rozwija się w grocie z klifem o wysokości około 30 metrów, kilka kroków od morza w gminie Vieste.
Archeolodzy określają tę nekropolię jako najbardziej imponującą i czarującą w swoim rodzaju oraz najstarszą demonstrację przybycia chrześcijaństwa na Gargano.
La Salata z pewnością ma ważne znaczenie archeologiczne, ale wykazuje również istotne cechy z geologicznego, botanicznego i faunistycznego punktu widzenia.
Trappeto Maratea, podziemna olejarnia Vico del Gargano
„Maratea” Trappeto pochodzi z XIV wieku i znajduje się w głębi Vico del Gargano. Ma ponad 30 metrów długości i 3,50 do 5,50 metra szerokości i jest podzielony na dwa obszary.
Ta struktura pokazuje, jak ważna była dla społeczności Vico produkcja ropy. Wszystko było robione ręcznie, ponieważ dostęp prowadził wąskim pionowym tunelem, który służył również do wpuszczania oliwek, a zatem był zbyt wąski, aby zwierzęta mogły przez niego przejść.
Wewnątrz trappeto nadal można zobaczyć (nawet w stanie poważnej degradacji) narzędzia rolnicze, dwukołowy młyn z lokalnego kamienia i duże prasy wykute w skale. Dodatkowo zbiornik na ropę, magazyn i mała kuchnia Monacesca dla pracowników młyna.
Kanion Gargano: strumień Romondato
Na terytorium Ischitella rozwija się potok Romondato, który dziś jest praktycznie wyschnięty. Przez lata tworzył prawdziwe kaniony z erozyjną siłą swoich wód. W dnie strumienia znajdują się kamienie i głazy, które oferują odwiedzającym ponad 10 km geologicznej historii Gargano, a także rozprzestrzeniają atmosferę surrealistycznego spokoju.
Skaliste ściany kanionu są bogate w krzemienne sęki, które ze względu na swoją wytrzymałość były wykorzystywane do tworzenia narzędzi pracy i nie tylko. Ponadto można zaobserwować wielobarwne warstwy wapienia i krzemu, sporadyczne „obrotowe rozwarstwienia” oraz doskonale kuliste „geody krzemowe”.
Wzdłuż swojej ścieżki strumień Romondato oferuje również zapierające dech w piersiach widoki i wizję „basenów” (cutini): zbieraczy deszczówki, którą rolnik daje do picia zwierzętom. Można również spotkać pasące się zwierzęta domowe, takie jak krowy, konie, świnie oraz dzikie zwierzęta: dziki, sarny i daniele.
Jaskinia San Michele of Cagnano Varano
Jaskinia San Michele in Cagnano Varano to naturalna jaskinia pochodzenia krasowego o długości 52 m. Położone jest na wzgórzu około 100 m npm w dzielnicy „Puzzone”, 900 metrów od jeziora Varano.
Wewnątrz krasowy charakter jaskini podkreśla obecność stalaktytów i stalagmitów na kamiennym bruku z końca XIX wieku. Również na podłodze można zobaczyć ryciny dłoni i stóp pozostawionych przez wiernych.
Znalezienie wewnątrz artefaktów z paleolitu i neolitu świadczy o tym, że miejsce to było odwiedzane od czasów starożytnych. Zamiast tego graffiti pochodzi z okresu średniowiecza, kiedy jaskinia była wykorzystywana do kultu michaelickiego.
W tylnej części ołtarza głównego znajduje się źródło wody wytwarzanej przez kapanie uważane za cudowne. Obecność tego wapiennego basenu potwierdziła hipotezę o przedchrześcijańskim kulturalnym przywiązaniu do innych kultów.
Dolina Pozzatina, największa w Europie
Dolina Pozzatina to wspaniała dolina krasowa o pseudokolistym kształcie, położona w gminie San Nicandro Garganico w wyniku nieustannej erozji wody na porowatych i kruchych skałach. Ten rodzaj przepuszczalnej skały nie pozwala na tworzenie się stawu na dnie, ale jest tam bardzo żyzna ziemia uprawna ze studnią artezyjską w centrum.
Ma obwód 1850 metrów, 650 metrów długości i 400 metrów szerokości. Jego głębokość wynosi około 100 metrów. Aby utworzyć tę wnękę, woda musiała skorodować 15 milionów metrów sześciennych wapienia jurajskiego w tylnej rafie. Naprawdę wspaniałe dzieło natury.
Gęsta roślinność dębu ostrokrzewu, dębu indyka, dębu puszystego i aceronu otula ściany, tworząc bujne drewno. Wąska, wyboista droga pozwala zjechać w dół. Na północnej ścianie można podziwiać dwie jaskinie. Bardziej zalesione i mniej dostępne boki tworzą idealne środowisko dla dzikiej przyrody.
Dario Delle Monache
