Neapol płacze dziś Luciano De Crescenzo . Inżynier-filozof zmarł w wieku 90 lat po długiej chorobie.
Świat kultury neapolitańskiej, ale tak naprawdę całe Włochy, traci dziś wyjątkowego człowieka. Niedawno ogłoszono, że zaraz po Andrei Camilleri Luciano De Crescenzo również opuścił nas, podobnie jak mistrz sycylijski, pozostawiając w spadku swoje cenne dzieła.
De Crescenzo, który poświęcił całe swoje życie i ogromne bogactwo dzieł Neapolowi, jego kulturze i filozofii, napisał ponad 50 książek (które sprzedały się w ponad 18 milionach egzemplarzy na całym świecie!), A także nakręcił kilka filmów znany i ceniony jako „Tak mówił Bellavista”, oparty na powieści pod tym samym tytułem (jego pierwsza praca ukazała się w 1977 r.).
De Crescenzo był neapolitańskim doktorem, inteligentnym, pełnym treści, a jednocześnie lekkim i dowcipnym. Urodził się w dzielnicy Santa Lucia 28 sierpnia 1928 r. I właśnie w tym mieście ukończył z wyróżnieniem studia inżynierskie na Uniwersytecie Federico II w Neapolu.
Jednak jak to często bywa, życie w pewnym momencie przybiera inny obrót i odkrywasz, że prawdziwa pasja, ta, której naprawdę chcesz poświęcić całą swoją energię, nie jest tym, do czego się uczyłeś. I tak właśnie stało się z De Crescenzo, który w 1976 roku porzucił swoją bezpieczną pracę (w IBM), aby poświęcić się czemuś innemu, stając się pisarzem, popularyzatorem, reżyserem, dyrygentem, filozofem i wszechstronnym artystą. wiemy.
Również dzięki jego wspaniałemu duchowi, uspokajającej twarzy, błękitnym oczom, uśmiechowi i byciu człowiekiem z przeszłości, zawsze grzecznym, ale i ironicznym.
To nie przypadek, że przełomem w jego karierze była telewizja: wziął udział w programie Maurizio Costanzo Show, gdzie zadał sobie brzemienne w skutki pytanie: „ Czy lepiej, żebym został pisarzem, czy też wrócił do bycia inżynierem? ”. Odpowiedź jest w księgarniach, gdzie jego teksty są zawsze widoczne i należą do najczęściej kupowanych! Publiczność wynagrodziła go tak bardzo, że jego kariera jako pisarza i popularyzatora stała się praktycznie koniecznością zarówno dla niego, jak i dla innych.
Wśród jego największych zasług jest niewątpliwie to, że uczynił filozofię, niezwykle trudnym i skomplikowanym tematem, dostępnym dla każdego, a zatem łatwiejszym do kochania . Pamiętamy jedną z jego najsłynniejszych książek: „Historia filozofii greckiej”, dwutomowe dzieło, które w latach 80. stało się prawdziwym bestsellerem.
Ale temu pisarzowi udało się również opowiedzieć Neapolowi z gracją i ironią, a także zdemontować rzekome różnice między Północą a Południem, mówiąc w jednym ze swoich wielu słynnych zdań:
„Czasem nawet myślę, że Neapol może nadal być ostatnią nadzieją, jaka pozostaje dla rasy ludzkiej”.
Luciano opuścił Neapol, nawet jeśli zawsze utrzymywał bardzo bliską więź z neapolitańskim miastem, do tego stopnia , że był uważany za członka rodziny, popularnego i kochanego nawet w najbardziej odległych zaułkach.
Niestety, jego śmierć nastąpiła daleko od serca tego pisarza, który zmarł w Rzymie, gdzie był przez kilka dni hospitalizowany z powodu zapalenia płuc (od jakiegoś czasu cierpiał na chorobę neurologiczną) w asyście jego córki Paoli, jego wnuków i jego agent historyczny Enzo D'Elia. W przyszłym miesiącu skończyłby 91 lat.
Ciekawostka dotycząca De Crescenzo. Czy wiesz, że chodził do szkoły podstawowej z Carlo Pedersolim? Kto to jest? Prawdopodobnie znasz go jako Buda Spencera , który był wówczas jego sąsiadem.
„Miałem szczęście”, to tytuł autobiografii De Crescenzo napisanej w zeszłym roku z okazji dziewięćdziesięciolecia. Jedno zdanie, które obejmuje całą pozytywność tego człowieka, któremu chcemy powiedzieć, że w rzeczywistości byliśmy szczęśliwcami, którzy spotkali go w naszej podróży i że możemy mu tylko podziękować za to, co nam zostawił.
Dobrego mistrza podróży!
Francesca Biagioli
