Każdy, kto ma siostrę, wie, że zawsze będzie ramię gotowe na przyjęcie jej dyskomfortu, uśmiech potwierdzający sukces, łza za chwilę radości, wyraz wyrzutu za niezadowolenie. Kto ma siostrę, nigdy nie będzie sam na świecie! Aby podkreślić tę cudowną więź, proponuję dziś bardzo czułą bajkę, która opowiada historię dwóch sióstr i niewidzialnej nici, która je łączy.
W bardzo kolorowym kraju mieszkały dwie siostry, najstarsza o imieniu Ada była wysoka, miała miodowe włosy, zielone oczy i skórę chmur, mniejsza imieniem Ida była mniej wysoka i miała ciemne włosy, ciemne oczy i hebanową skórę; Ada i Ida byli fizycznie, a nawet temperamentem, bardzo różni, ale bardzo zjednoczeni, do tego stopnia, że mimo niewielkiej różnicy wieku żyli w symbiozie; kompensowali się swoimi postaciami, pierwszy był bardzo lojalny, inteligentny i przezorny, drugi bardzo zagubiony, intuicyjny bardziej niż inteligentny i bardzo nieświadomy.
Dwie siostry zawsze spędzały czas w towarzystwie, pomagając sobie nawzajem i wspierając się przy każdej okazji.
Obie dziewczyny bardzo lubiły wychodzić razem, czasem spędzać czas z przyjaciółmi, a czasem samotnie wędrować po pięknym, kolorowym kraju.
Pewnego ranka, gdy spacerowali, podeszła do nich bardzo zabawna kobieta, była niskiego wzrostu, z bardzo rozczochranymi włosami i dużymi wiszącymi kolczykami; mała kobieta zatrzymała ich i zapytała: „cześć dziewczyny, co robicie?”.
Dwie siostry spojrzały na siebie zmieszane, a potem Ada odpowiedziała: „Dlaczego idziemy?”
Mała kobieta uśmiechnęła się i powiedziała „nic, widziałem cię i chciałem cię poznać”
W tym momencie Ida powiedziała: "Nie możemy rozmawiać z nieznanymi ludźmi i nie znamy cię, bo nas powstrzymałeś?"
Mała kobieta zmrużyła oczy i odpowiedziała: „Jak bardzo jesteś podejrzliwa, kochanie, właśnie zauważyłem, jak bardzo jesteś inny, ale blisko” …
Ada westchnęła, spojrzała na swoją siostrę i powiedziała „no cóż, widziałaś nas już z bliska… dobrego dnia”… mała kobieta, która w rzeczywistości była małą czarownicą, położyła dłoń na jej ramieniu i odpowiedziała „dzień dobry”…
Ada i Ida wyszły, myśląc, że ta mała kobieta jest naprawdę dziwna, kto wie, czego od nich chce, ale kontynuowały spacer, zapominając o niej za chwilę.
W następnych dniach Ida zaczęła zauważać zmiany w sposobie robienia rzeczy starszej siostry, zawsze była ponura i nie chciała już z nią wychodzić, znalazła absurdalne wymówki, żeby zostać w domu i już nie rozmawiali … Ida zmartwiona próbowała z nią rozmawiać, Zapytanie jej, czy coś się stało, czy też coś zrobiła, ponieważ często jej sposób postępowania rozgniewał siostrę, ale nie otrzymała odpowiedzi poza większym dystansem.
Ida zaczęła się zastanawiać, co się dzieje z jej siostrą i w pewnym momencie przypomniała sobie małą kobietę, którą spotkali kilka dni wcześniej… „mmhhh” pomyślała Ida: „W ogóle nie lubiłam tej małej kobiety, nie chciałbym, żeby coś zrobiła do mojej siostry… ”, pomyślała wtedy, żeby porozmawiać ze starym mędrcem z wioski, przyszła do swojego domu cała kolorowa, zapukała i poprosiła, żeby jej posłuchać…
Kiedy już wszystko zostało powiedziane, mądry starzec uniósł brew i powiedział: „moja droga Ido, ta mała kobieta, którą spotkałaś, to nikt inny jak wiedźma z lasu, czerpie radość z dziewcząt, aby przygotować magiczny eliksir młodości, absolutnie musisz go pokonać ”
- Co mi powiesz, staruszku? Wiedziałem, że nie powinienem ufać tej kobiecie, poczułem na skórze, że coś jest nie tak … jak mogę to zrobić, żeby cofnąć zaklęcie?
Mądry starzec uśmiechnął się i pieszcząc ją powiedział: „to łatwe, moja maleńka, ona nie ma Twojej Miłości, musisz iść do niej, przynosząc jeden z twoich włosów zaplecionych w warkocz siostry i upewniając się, że je podniesie … w tym momencie będziesz za darmo i już nie będzie Ci przeszkadzać ”.
„Dziękuję staruszku”, powiedziała Ida. „Natychmiast do niej pójdę”.
Wychodząc z domu starego mędrca, Ida poszła do swojego domu, weszła do pokoju siostry i zbliżyła się do niej, wyciągnęła włosy „ach…” krzyknęła Ada „oszalałeś? Dlaczego to zrobiłaś?” Ida spojrzała na siostrę, uśmiechnęła się i powiedział: „nie martw się, spójrz na mnie, ja też to zerwę…” i po chwili zerwał jeden z włosów i związał go z siostrą „to wszystko, teraz wrócę, zaczekaj na mnie tutaj, dobrze?” … Ada spojrzała na siostrę ze znakiem zapytania i widział, jak uciekała.
Ida poszła do wiejskiego lasu w kierunku domu małej wiedźmy, bardzo chciała przybyć natychmiast i uwolnić swoją siostrę od tego irytującego zaklęcia.
Tam szybko zapukała do drzwi i czekała, aż ktoś otworzy … po chwili mała wiedźma otworzyła drzwi, spojrzała na dziewczynę i spytała "po co ci hebanowa skóra?"
Ida spojrzała jej prosto w oczy i odpowiedziała "Przyszedłem zobaczyć twoje ręce, któregoś dnia mnie zaintrygowały, są takie piękne i miękkie, jak ty to robisz?"
Mała wiedźma wygięła ją w łuk i dumnie powiedziała: „Nie mogę ci powiedzieć, ale jeśli chcesz ich znowu zobaczyć, oto moja ręka, ale nie marnuj jej dobrze?”.
Ida w mgnieniu oka wzięła dłoń kobiety i włożyła w nią jej włosy, ściskając je tak mocno, że odskoczyła do tyłu… „nooo” krzyknęła mała wiedźma „jesteś mądra i straciłam swoje moce…”
Ida zaśmiała się i uciekła zostawiając małą czarownicę płaczącą jak dziecko.
Po powrocie do domu szybko weszła do pokoju siostry i zobaczyła, jak się uśmiecha, słuchając jakiejś muzyki. „Cześć Ida”, Ada powiedziała zadowolonym tonem „gdzie byłaś?”. Ida była promienna, poszła na spotkanie ze swoją siostrą i przytuliła ją, odpowiadając: „Poszedłem odzyskać nasze serca, wiesz o tym? Moje serce jest Twoim sercem…” i przytulili się w mocnym uścisku.
