Relacja dziecko-zwierzę jest ważna, jeśli nie fundamentalna, dla rozwoju poznawczo-behawioralnego obu .
Wielokrotnie powtarzaliśmy, że każdy szczeniak, pies lub kot w wieku 3 miesięcy musi zetknąć się z jak największą liczbą bodźców, aby nie stały się one przyczyną niepokoju i strachu u dorosłych: wszelkiego rodzaju hałasy, inne zwierzęta (współspecyficzne i niespecyficzne), istoty ludzkie dowolnej rasy / wieku / płci / budowy itp. muszą wchodzić w codzienne życie zwierzęcia. Oczywiście nie zawsze jest to możliwe, zwłaszcza w tak szerokim wachlarzu możliwości, ale na pewno szczeniak, który zawsze mieszka w domu, tylko z właścicielem i nadopiekuńczy ma większe szanse na rozwój tak zwanych „zaburzeń zachowania” (jeśli w rzeczywistości, gdyby zmieniła się dynamika, do której jest przyzwyczajony, łatwo mogą pojawić się strach i niepokój, prowadzące do agresji).Ponadto istotne jest również, aby szczeniak przebywał z matką co najmniej (i powtarzam) swoje pierwsze dwa miesiące życia, lepiej 3: to właśnie ona uczy dziecko kierowania własną porywczością (typową dla szczeniąt), zabawy bez powodować uszkodzenia poprzez łagodzenie użycia paznokci i zębów; na co dzień mierzy się ze swoim rodzeństwem, hartując w ten sposób swój charakter, ale jednocześnie kontrolując swój entuzjazm. Wszystko to jest ważne dla prawidłowego rozwoju psychiczno-behawioralnego szczeniaka, który będzie bardziej zrównoważony i łatwiejszy do opanowania już w wieku dorosłym.bawić się bez powodowania uszkodzeń poprzez łagodzenie użycia paznokci i zębów; codziennie mierzy się z rodzeństwem, hartując w ten sposób własny charakter, ale jednocześnie kontrolując swój entuzjazm. Wszystko to jest ważne dla prawidłowego rozwoju psychiczno-behawioralnego szczeniaka, który będzie bardziej zrównoważony i łatwiejszy do opanowania już w wieku dorosłym.bawić się bez powodowania uszkodzeń poprzez łagodzenie użycia paznokci i zębów; codziennie mierzy się z rodzeństwem, hartując w ten sposób własny charakter, ale jednocześnie kontrolując swój entuzjazm. Wszystko to jest ważne dla prawidłowego rozwoju psychiczno-behawioralnego szczeniaka, który będzie bardziej zrównoważony i łatwiejszy do opanowania już w wieku dorosłym.
Oczywiście dla psa czy kota obecność dziecka stanowi istotny bodziec : nawet „szczenięta ludzkie” są zaciekawione, chcą się bawić, często są porywcze i jeszcze nie wiedzą, jak w pełni zarządzać swoimi ruchami i siłą. ; dla nich mocne przytulenie psa lub kota jest po prostu przejawem uczucia, pociągnięcie za ogon i uszy nie jest agresywnym gestem, a wręcz zaproszeniem do zabawy. Dzięki swoim cechom fizycznym zazwyczaj nawet nasze zwierzęta są w stanie postrzegać dziecko jako szczeniaka, którego należy chronić, a nie atakować , a zatem pozwalają się „torturować” z nieskończoną cierpliwością; ale może się zdarzyć, że w pewnych szczególnych okolicznościach zareagują, nie ze złości lub z premedytacją:
- na wypadek, gdyby gest dziecka spowodował ból
- w przypadku naruszenia ich przestrzeni lub prywatności (na przykład podczas jedzenia)
- jeśli gesty / ruchy dziecka pobudzają jego wrodzony instynkt (np. biegające dziecko mogłoby być postrzegane jako ofiara)
Pierwsza zasada brzmi: nigdy (i powtarzam nigdy!) Nie zostawiać dzieci bez opieki nawet z ich rodzinnym zwierzakiem . Konieczne staje się również nauczenie ich właściwego podejścia do zabrania ze zwierzętami w domu, aby uniknąć złych doświadczeń, które mogą również przerodzić się w tragedie: zbyt często słyszysz w wiadomościach lub czytasz w gazetach o psach, które ugryzły to samo dziecko, z którym zawsze żył i grał; ale czy odpowiedzialność zawsze spoczywa na zwierzęciu? Czy pies, który zawsze prezentował się potulny i zrównoważony, może nagle stać się tak agresywny?
Jest kilka punktów, które są bardzo ważne, aby temu zapobiec i których należy nauczyć dzieci, podstawowych zasad, które powinien przyjąć każdy, nawet dorośli:
- nigdy nie przeszkadzaj psu podczas jedzenia i nigdy nie wyjmuj miski przed skończeniem
- nie przeszkadzać śpiącemu psu / kotu lub samicy, która właśnie urodziła i przebywa ze szczeniętami (może odebrać naszą nadmierną bliskość jako zagrożenie dla maluchów i dlatego zareagować tylko po to, by je chronić)
- nigdy nie ściskaj psa / kota , zwłaszcza jeśli próbują uciec z objęcia
- nigdy nie ciągnij za ogon ani za uszy
- nigdy nie zbliżaj się nagle , ale zawsze najpierw ostrzegaj przed naszą obecnością głosem
- unikaj biegania
Co więcej, mówiąc bardziej ogólnie, ale zawsze w celu wychowania dzieci do właściwego podejścia do zwierząt (a także w tym przypadku wszystko dotyczy każdego, dzieci i mniej dzieci):
- nie zbliżaj się zbyt blisko i nie pieszcz obcych psów / kotów bez uprzedniego uzyskania zgody właściciela : nie każdy lubi kontakt fizyczny, zwłaszcza z nieznajomymi (czy ktoś by Cię dotknął?)
- nie wkładaj rąk między kraty bramy , może tylko po to, by pogłaskać psa, który jest za nią
- nie biegaj, gdy zbliża się nieznajomy pies i nie gestykuluj nadmiernie, ale staraj się pozostać nieruchomy i spokojny
Te reguły są często trudne do przestrzegania przez dziecko (mówimy o dziecku, które w większości kieruje się własnym instynktem), dlatego niezbędna jest obecność dorosłego, który jednocześnie go uczy. jaki jest właściwy sposób interakcji ze zwierzęciem, żywą istotą, która nawet jeśli żyje z nami, bardzo się od nas różni . Jednak ważne jest, aby nie przekazywać dziecku lęków i niepewności, aby nie pojawiły się bezpodstawne obawy: dziecko musi umieć bawić się swoim zwierzęciem, musi umieć je głaskać, ale musi być wykształcone, aby robić to we właściwy sposób. Pozytywne jest również zaangażowanie dziecka w codzienne zarządzanie psem lub kotem(lub jakimkolwiek zwierzęciem): nakarm go, wyczyść kuwetę, wyprowadź go na spacer itp.: opieka nad inną żywą istotą sprawia, że dziecko jest bardziej odpowiedzialne, zwiększa empatię wobec innych i szacunek dla kto różni się od niego; wszystko to ma zatem pozytywny wpływ na jego rozwój psychiczny i behawioralny .
Doskonałą możliwością byłoby również, aby dziecko uczestniczyło w kursie tresury psa ze swoim psem , pomogłoby to również wzmocnić więź dziecko-zwierzę.
Myślę, że przyjaźń ze zwierzęciem jest jednym z najsilniejszych i najbardziej konstruktywnych doświadczeń, jakie może mieć dziecko.
CZYTAJ TAKŻE
Dziecko w drodze?… Koegzystencja z psami i kotami jest możliwa
Kiedy do rodziny przyjeżdża szczeniak lub kot
Psy „agresywne”? Jak zapobiec lub rozwiązać problem
Ale czy naprawdę istnieją „zabójcze psy”?
Jak komunikują się z nami nasze psy i koty?
