Nie większe niż książka i trzykrotnie bardziej wydajne: są to panele słoneczne przyszłości opracowane przez grupę badawczą z Uniwersytetu w Exeter (Wielka Brytania), które wyprodukują wystarczającą ilość energii, aby zasilić dom wielkości rodziny.
Panele, które moglibyśmy zdefiniować jako „lejek”, będą tak „doskonałe”, obiecują naukowcy, aby kierować energię komórki ograniczając dyspersje, a tym samym sprawiając, że zysk energii (elektrycznej) będzie znacznie wyższy niż w przypadku tradycyjnych systemów.
Mało tego: system lejków będzie również służył do przenoszenia energii do akumulatorów. W ten sposób to również będzie zdecydowanie lepsze i będzie można interweniować z większą skutecznością i bezpieczeństwem w niższych okresach oświetlenia, ograniczając przerywanie.
I w tym wszystkim oczekiwany jest również znaczny zysk w zakresie przestrzeni: panele w rzeczywistości nie będą większe niż książka i dlatego będą mogły być łatwiej transportowane niż obecnie, a także łatwiej przechowywać pod koniec ich życia, czekając na strategie odzyskiwanie materiałów.
„To tak, jakby wlać płyn do pojemnika, bo wiemy, że jest to znacznie wydajniejsze, jeśli użyjemy lejka - wyjaśnia Adolfo De Sanctis, naczelny autor pracy. od atomowo cienkich materiałów pozostawiono tego odkrycia”.
Innymi słowy, „lejek” występuje, ponieważ ładunek jest „zmuszany” do pozostawania w bardzo małej przestrzeni, ale tę dużą gęstość można osiągnąć tylko w przypadku określonych materiałów, gdzie „puste przestrzenie” są nieliczne i ograniczone.
Następnie naukowcy wykorzystali dwusiarczek hafnu , półprzewodnik składający się z centralnego elementu, hafnu, znanego z dystrybucji elektronów wokół szczególnie „zatłoczonego” rdzenia, i udało im się opracować technikę „kanalizowania” ładunku elektrycznego. na chipie, w szczególności na określonym obszarze, gdzie sprawność konwersji energii była wyższa.
Podczas gdy obecne ogniwa słoneczne są w stanie przekształcić około 20% energii otrzymanej ze Słońca w energię elektryczną, nowa technika ma potencjał przekształcenia około 60% , czyli trzykrotnie więcej. I na znacznie mniejszej przestrzeni. Żegnajcie skamieniałości?
Praca została opublikowana w Nature Communications.
Roberta De Carolis
Zdjęcie: University of Exeter
