Nie tylko mężczyzna. Ptaki mają też swoje tradycje śpiewu, które przekazują z pokolenia na pokolenie. Amerykańskie wróble błotne robią to od ponad 1000 lat.
Według nowych badań przeprowadzonych przez naukowców z Queen Mary University, Imperial College London i Duke University ptaki te śpiewają te same piosenki od bardzo dawna.
Oznacza to, że są w stanie uczyć je swoich potomków lub wręcz przeciwnie, że młodsi mogą uczyć się ich od podobnych.
Badania opublikowane w Nature Communications pokazują, że ptaki są w stanie dopasować się, a nawet przewyższyć ludzkie tradycje kulturowe, pomimo ich znacznie mniejszych mózgów.
Naukowcom udało się oszacować, że wróble błotne (Melospiza georgiana), gatunek ptaków pochodzący z bagien północno-wschodnich Stanów Zjednoczonych, w 98% przypadków dokładnie uczą się swoich piosenek. Ale to, co ich najbardziej zaskoczyło, to fakt, że zwierzęta te nie wybierają przypadkowo piosenek do nauki, ale wybierają te najpowszechniejsze, strategia uczenia się do tej pory uznawana wyłącznie za ludzkie przywileje, zwaną „ konformistycznym uprzedzeniem ”.
Dzięki tej zdolności ptaki są w stanie przekazywać niektóre piosenki przez niezwykle długie okresy czasu.
Aby się tego dowiedzieć, naukowcy najpierw zarejestrowali repertuar utworów 615 wróbli bagiennych w 6 populacjach w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Następnie wykorzystali metody obliczeniowe do pomiaru różnorodności piosenek w każdej populacji. Wreszcie zastosowali metodę statystyczną, aby dopasować modele do swoich danych.
Pozwoliło to naukowcom zbadać, które style uczenia się były zgodne z różnorodnymi wzorcami nagranych przez nich piosenek, odkrywając zachowanie kulturowe, które jest kluczowe dla systemów komunikacyjnych tych ptaków. Opierając się na swoich ustalonych tradycjach, wróble bagienne wolą piosenki, które są bardziej „typowymi” wersjami od interpretacji.
Główny autor, Dr. Robert Lachlan z Queen Mary's School of Biological and Chemical Sciences wyjaśnił:
„Wiele gatunków ptaków uczy się swoich piosenek od innych przedstawicieli swojego gatunku. U ludzi takie uczenie się głosu prowadzi do powstania dużych społeczności ludzi posługujących się tym samym dialektem, a uczenie się ogólnie prowadzi do długotrwałych tradycji poprzez procesy ewolucji kulturowej. Nasze badanie sugeruje, że zachowanie kulturowe zwierząt może odpowiadać zachowaniom ludzi pod kilkoma względami. Pokazujemy, że dość skromny gatunek ptaków śpiewających - tak naprawdę nie ma nic szczególnie niezwykłego w wróblach błotnych - może wytworzyć stabilne tradycje kulturowe, a aby to zrobić, opiera się na zachowaniu, konformistycznych uprzedzeniach, które do niedawna uważał, że to wyjątkowa ludzka cecha ”.
Zdaniem naukowców rodzaje piosenek, które możemy dziś usłyszeć na bagnach północno-wschodnich Stanów Zjednoczonych, mogą być takie same jak 1000 lat temu i były przekazywane dokładnie z pokolenia na pokolenie, rywalizując ze stabilnością ludzkich tradycji kulturowych.
Oto pieśni przekazywane od tysiącleci przez amerykańskie wróble błotne:
Francesca Mancuso
